“Words fail me. They usually do when it comes to the big, important stuff. There is so much to be said of this monoliic Greek band and their sound, but the music does it much better justice my ramblings. I love and admire these guys immensely, and their music speaks volumes to me, more than I can begin to descibe! Get this now!” (by Lydia A.Phelp’s year end top ten @ MRNR # 358)
“I have already spilled enough ink raving about this one, so I’ll keep this short. Intense, passionate, brutal, dramatic, and purely excellent hardcore from Greece. You probably won’t be able to find this tape now, but they just released an LP with the same material, but re-recorded and yes I have heard it – and yes, it is fucking brilliant too.” (by Matt Badenhop’s year end top ten @ MRNR # 358)
“Για πόσους μουσικούς μπορούμε να πούμε ότι έχουν πιάσει τον παλμό της εποχής και της κοινωνίας στις οποίες ζούνε, και τον έχουν αποτυπώσει στην συνέχεια στα αυλάκια του βινυλίου; Σίγουρα για ελάχιστους… Οι Αntimob επιβάλλονται επισήμως πλέον σαν ένα από τα πιο κρίσιμα μουσικά σχήματα που έχουν δραστηριοποιηθεί στην χώρα μας – ανεξαρτήτως ύφους και εποχής. Το hardcore τους είναι απειλητικό, επιθετικό και συνάμα παθιασμένο , επιμεταλλωμένο χωρίς να αποκόβεται από τις punk ρίζες του. Η παραγωγή είναι εξαιρετική και είναι αξιοσημείωτο το ότι ηχογράφησαν στον δικό τους χώρο… Σε συνδυασμό με τους στίχους και τα πορωτικά φωνητικά στα ελληνικά, δημιουργείται μία ένταση που σε γραπώνει από το λαιμό, από τις πρώτες κιόλας νότες του «Μετρώντας Μέρες Αδράνειας» το οποίο ανοίγει τον δίσκο, δημιουργώντας μία συναισθηματική φόρτιση η οποία δε μπορεί να αφήσει αδιάφορο. Είτε πατάς stop, είτε συνεχίζεις να ακούς με έναν κόμπο στο λαιμό και τις γροθιές σφιγμένες… Το ότι στο εξώφυλλο βρίσκεται η φωτογραφία ενός βασανισμένου συλληφθέντα διαδηλωτή από συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Αθήνα για τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, μας θυμίζει αφ’ενός το πόσο βίαια και σπαραγμένη παραμένει η ελληνική κοινωνία στις ημέρες μας, αφ’ετέρου το χρέος μας να δραστηριοποιηθούμε…” (¥, Metal Hammer 03/2013)
“Oι Antimob είναι γνωστοί και αγαπητοί στους φίλους του εγχώριου punk/hardcore. Αυτή η κασέτα είναι από τις λίγες φορές που στην χώρα μας συνδυάζονται τόσο επιτυχημένα και κρίσιμα το hardcore punk με το metal… Οι Antimob παίζουν σφιχτοδεμένα, με ένταση και πάθος που δεν έχουν να ζηλέψουν ΤΙΠΟΤΑ από τους ομοϊδεάτες του εξωτερικού. Η παραγωγή είναι super, ένας συνδυασμός όγκου, ευκρίνειας και βρωμιάς. Το ότι βρίσκονται στο σωστό D.I.Y. πνεύμα και τραγουδάνε στην μητρική μας γλώσσα, μας κάνουν να συνδεθούμε μαζί τους ακόμα περισσότερο.
Η κασέτα έχοντας ήδη εξαντληθεί από τη μεριά του συγκροτήματος αλλά ψάχνοντας όλο και σε κάποιο mailorder θα τη βρείτε. Σε κάθε περίπτωση, τα κομμάτια του demo θα συμπεριληφθουν επαναηχογραφημένα στο επερχόμενο ντεμπούτο album τους” (¥, Metal Hammer 09/2012)
“Θα παραδεχτώ πως με μεγάλη δυσκολία πήρα την απόφαση να συντάξω κριτική για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι κάτι τέτοιες κυκλοφορίες, γεννημένες στα άβατα του underground και αφιερωμένες σε όλες τις παλιές φόρμες, θέλω πραγματικά να τις βλέπω να αναλύονται στις στήλες fanzines, μουσικών συνήθως -και αυτοχρηματοδοτούμενων κατά κύριο λόγο- εντύπων, και όχι σε περιβάλλοντα ηλεκτρονικά, τα οποία στην πλειοψηφία τους τα βρίσκω κάπως ψυχρά και απρόσωπα. Ναι, γεννήθηκα σ’ έναν κόσμο ηλεκτρονικό και τον αποδέχομαι, αλλά δεν παύω να βρίσκω τεράστια γοητεία σε πράγματα παλιά, φυσικά, χειροπιαστά. Γι’ αυτό και δεν έχω πάψει ποτέ να αγοράζω βινύλια και κασέτες, ούτε και θα το κάνω. Όπως και να’ χει, επειδή μου ζητήθηκε να ξεκινήσω σιγά σιγά να φτιάχνω τη λίστα με τους αγαπημένους μου δίσκους για τη φετινή χρονιά, κι επειδή η demo κασέτα των δικών μας Antimob αποτελεί το κορυφαίο μουσικό δημιούργημα για φέτος, θα ήταν τουλάχιστον έλλειψη αλλά και ψέμα από μεριάς μου να μην την συμπεριλάβω.
Καταλαβαίνω ότι όταν διαβάζετε λέξεις και φράσεις όπως «κορυφαίο μουσικό δημιούργημα για φέτος», θα σκέφτεστε πως υπερβάλλω, αλλά ειλικρινά ένα από τα καλύτερα hardcore άλμπουμ των τελευταίων ετών βρίσκεται ακριβώς εδώ, και ναι, όπως ήδη θα αντιληφθήκατε είναι ελληνικό. Οι Antimob δεν είναι μία τυχαία μπάντα. Υπάρχουν ενεργά στην εγχώρια DIY και punk σκηνή ήδη από το 2006 και έκτοτε έχουν καταφέρει να μείνουν γνωστοί για τα δολοφονικά live τους, την αγάπη τους για την ελληνική φέτα (!) και φυσικά το αλύπητο και λυσσασμένο hardcore punk τους, το οποίο κατόρθωσαν μέσα σε αυτά τα χρόνια να διοχετεύσουν σε τρείς κυκλοφορίες, καθεμία από τις οποίες έχει ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη, τα αυτιά και την καρδιά μου.
Με πλήρη συναίσθηση του τι εστί punk, με συγκεκριμένη αισθητική αλλά και νοοτροπία, και τέλος με δεκάδες διαφορετικές επιρροές υπ’ όψιν, οι Antimob κατάφεραν μέχρι στιγμής να διαμορφώσουν έναν ήχο προσωπικό, χωρίς όμως να μένουν στάσιμοι, δείχνοντας διαρκώς πρόθεση να τον εξελίξουν. Στα κομμάτια τους, τα οποία χαρακτηρίζονται από επιθετικότητα, μελωδία και υπερπιασάρικα refrain, μπορεί κανείς να συναντήσει στοιχεία πρώιμου αλήτικου αμερικάνικου hardcore punk, 90s ιαπωνικού hardcore, crust πινελιές, και πάντοτε, σε όλα τα μήκη των κομματιών τους, rock ‘n’ roll διαθέσεις. Πλήρως ανυπάκουοι σε κάθε συγκεκριμένη και προκαθορισμένη μουσική φόρμα, με κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες και λόγο σοβαρό και αυστηρό, κατόρθωσαν να φτύσουν σε καθετί καταπιεστικό και να καταδείξουν τη μιζέρια κι ανελευθερία που προάγει το σημερινό σύστημα.
Κι όλα αυτά μέχρι πρότινος…
Γιατί στη φετινή δισκογραφική δουλειά τους οι Antimob οργίασαν κυριολεκτικά, παρουσιάζοντας όλα τα παραπάνω στον υπερθετικό βαθμό. Πλέον δεν κάνουμε λόγο για προσωπικό ήχο, αλλά για έναν ήχο παντελώς δικό τους, που μέχρι σήμερα αμφιβάλλω αν είχε ποτέ ακουστεί παρόμοιος. Πλέον δεν κάνουμε λόγο για εξέλιξη, αλλά αντιθέτως για μετάλλαξη, όπου στο παραπάνω μπαστάρδεμα προστέθηκαν παλιομοδίτικα black κερασάκια. Πλέον μιλάμε για την επιτομή του πιασάρικου refrain, και τον ορισμό της καίριας προσθήκης μελωδικού σημείου. Πλέον δεν μιλάμε για λόγο ανήσυχο και πολιτικοποιημένο, αλλά για μια φωνή οργισμένη, λυσσασμένη, ικανή να τραντάξει, να τρομάξει και να αφυπνίσει. Πλέον μιλάμε για τους Antimob εν έτει 2012. Ο δίσκος της χρονιάς είναι μπροστά σας. Κυκλοφορεί σε κασέτα -εάν δεν έχει εξαντληθεί ακόμη- και πρόκειται να κυκλοφορήσει σε μορφή βινυλίου, ως το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της μπάντας, κατά το τέλος αυτού του καταστροφικού έτους.” (από τον Ντίνο Παυλίδη, rocking.gr)
Anti-Life 2013
